Zeven maanden Aussie
Door: Susanne Bleeker
Blijf op de hoogte en volg Suus
21 Augustus 2015 | Australië, Sydney
Vandaag is het precies zeven maanden geleden dat ik in Australië aangekomen ben. ZEVEN MAANDEN alweer. Om er maar even een keihard maar ontzettend waar cliche er tegenaan te gooien; Time flies when you’re having fun. Want dat heb ik.
Voorafgaande aan mijn reis heb ik mezelf en anderen tegen beter weten in beloofd dat ik een blog zou bijhouden. Gelukkig kent iedereen, mezelf incluis, mij goed genoeg niet teleurgesteld te zijn in het feit dat dat nooit zal gebeuren. Dit punt van mijn internationale avontuur lijkt me een goed moment om het een en ander te delen met iedereen die daarin geïnteresseerd is.
Als in april 2014 in een heel korte tijd duidelijk wordt dat zowel mijn relatie als mijn baan zullen eindigen, maak ik zonder daar echt over te hoeven nadenken de beslissing om een tijd naar het buitenland te gaan. Ik heb immers niets te verliezen, dit is mijn uitgelezen kans. Hoe en wat weet ik dan nog niet, maar daarvoor gun ik mezelf te tijd om over na te gaan denken. Ik heb gesprekken met verschillende vrienden en laat me al snel door Carlijne overtuigen om naar Australië te gaan, waar ik haar nog steeds heel dankbaar voor ben. De timing blijkt perfect, want een Working Holiday Visa voor het land kun je aanvragen tot voor je 31e, wat ik december zou worden. Australië is westers, ik kan er met mijn bachelor Social work gewoon aan de slag, de verdiensten zijn er goed en de natuur is spectaculair. Ik wilde er altijd al naartoe, dus boek ik een enkeltje in januari. Een mooi moment om te vertrekken. Na mijn verjaardag en de feestdagen, zodat ik ruim de tijd heb om vrienden en familie nog te zien. Ik heb geen idee wanneer ik terug zal zijn, dus dat is best een beetje gek.
Omdat liefde altijd komt wanneer je er niet op zit te wachten, dient ze zich bij mij uiteraard ook aan, een paar maanden voordat ik vertrek. Ik heb opeens een erg leuke tijd met Klaas, die ik nog ken van de middelbare school, maar die het blijkbaar nodig vond zich te melden op het minst handige moment ooit. Het maakt het vertrek voor mij extra spannend, want nu wil ik eventjes toch niet zo graag meer weg. Gelukkig hebben we er allebei het vertrouwen in dat wat nu goed voelt, het dat ook nog doet als we elkaar ooit, ergens op de aardbol weer zullen zien.
Kort voor mijn vertrek geef ik een afscheidsfeestje dat episch is, ik heb enorm veel fantastische mensen om me heen. Zo fijn!
Met die gedachte stap ik in het vliegtuig, op Schiphol neem ik afscheid van Mama en Jan, Klaas, mijn lieve vrienden Geert, Elianne en Fran en kom op 20 januari na een reis van 26 uur in Melbourne aan. Mijn vriendin Roulien, die ik ook van de middelbare school ken, is toevallig ook op reis in Australië en verblijft daar bij haar vriendin Astrid, die zo ontzettend gastvrij is om mij ook een slaapplek voor de eerste tijd aan te bieden. Het is heet in Melbourne en ik ga er zeker niet over klagen, maar ik moet wel even wennen aan het weer. Samen met een pittige jetlag staan de eerste dagen voornamelijk in het teken van bijkomen en acclimatiseren. Als ik de vermoeidheid overwonnen heb, gaan we op ontdekkingstocht. Het is een fantastische stad. Groot, maar niet overweldigend en veel suburbs waar de sfeer heel laidback is, met toffe koffietentjes, bars en vintagewinkels.
Via Facebook komen Mirke en ik er achter dat we allebei op het zelfde moment in Australië zullen zijn. We kennen elkaar via via, op feestjes gesproken, je kent het wel. We spreken af dat wanneer zij komt, we een drankje zullen gaan doen. Voordat zij er zelf is, koppelt ze ons aan Veerle, die rond dezelfde tijd aankomt en op zoek wil gaan naar een baan voor onbepaalde tijd.
Januari - Februari.
Roulien en ik huren na twee weken een camper om over the Great Ocean Road te toeren. Een route die je in een paar dagen prima kan aandoen, langs de kust van Victoria, richting WA. We hebben er een prachtige tijd en ik ben overdonderd door de fantastische kustlijnen. Na vijf dagen keren we terug en inmiddels is mijn vriendin Celine naar Melbourne gekomen. Zij woont in Sydney voor haar stage en wil ook graag gaan toeren en Veerle blijkt daar ook wel voor te porren. Met hen doe ik gewoon nog een keer de Great Ocean Road en we plakken daar een flink stuk Grampians aan vast. Echt zo ontzettend mooi. We rijden in een paar dagen langs de kust, chillen er op het strand, hiken door de bergen en genieten van het heerlijke weer en de frisse lucht. Tijdens een paardrijtocht ontmoeten we de Nederlandse Katja en haar bijzonder slimme en knappe zoontje Noah. Zij wonen in Angelsea en vertellen me van een benefietfestival dat ze later in het jaar willen gaan organiseren voor de Sunbears op Borneo, geheel op Noah’s initiatief. Ik bied aan om die dag te komen helpen en we wisselen details uit.
Als we terugkeren van onze reis, is Mirke ook in Melbourne aangekomen. Hoewel ik deze trip eigenlijk alleen wilde doen, vind ik het toch wel heel gezellig dat al die meiden er ook zijn, stiekem best prettig om samen de eerste tijd te ervaren. Onze Dutch Girl Enclave is compleet! Roulien en Mirke vatten het plan om naar het noorden van Victoria te gaan om daar wat te gaan verdienen met het plukken van fruit. Ondanks dat ik daar niet veel zin in heb, is het wel aantrekkelijk om met de meiden te gaan doen, het geld vliegt er doorheen, Australie is duur. Bovendien lijkt het me wel een toffe ervaring, dus ik besluit mee te gaan.
Eenmaal in Mooroopna, de uithoek die moet doorgaan voor het backpackers-pluk-paradijs, is een dorre, uitgestorven bende. Het IQ van de gemiddelde bewoner komt niet boven dat van de grauw grijze straatstenen uit en de ‘backpackershostels’ zijn gore barakken waar de plukkers als beesten worden gehuisvest en geexploiteerd voor farmwork. De meeste mensen zitten hier dan ook uit pure noodzaak, veel voor het verdienen van hun tweedejaars-visum, anderen om in korte tijd veel geld te verdienen voor hun familie in hun thuisland. We verblijven er een nacht en zijn er daarna dan ook helemaal klaar mee. Deze gore omgeving trekken we slecht, zeker niet voor alleen ‘ de ervaring’. We hebben nog geen vrucht geplukt, maar vertrekken weer uit het hostel, wat volgens bronnen vroeger een hospice was. Lekker luguber ook.
Tegenover het hostel vinden we een camping waar we voor veel te veel geld in een tot bungalow omgetoverde keet kunnen overnachten. De kettingrokende en achterbakse eigenaresse blijkt ook hosselaar voor plukkers. Ze belooft ons werk en roddelt er ondertussen lekker op los over alles en iedereen. Op het terrein zitten verveelde backpackers met lege blikken in hun ogen voor zich uit te staren. Ze drinken Goon, goedkope zure bocht uit een pak wat door moet gaan voor wijn en draaien shagjes met filters, omdat sigaretten te duur zijn. Onze sprankelende aanwezigheid, gevoed door het naïeve enthousiasme wat we nog hebben voor het werk, valt op tussen de uitgebluste plukkers en al snel maken we contact met een groepje Duitsers en Harry, de enige Brit in het stel. Ook ontmoeten we Gary, een 78 jarige ouwe snoeper met een behoorlijk vulgair vocabulaire, racistische trekken en veel te weinig tanden. De beste man brengt ons naar werk en haalt ons weer op. We dopen hem Geile Gerrie. Hij is de meest onwaarschijnlijke persoon waarmee je een vriendschap zou verwachten, maar er ontstaat een bijzondere band tussen ons. We trekken veel met ze op tijdens en na werk en proberen ons verblijf daarmee wat aangenamer te maken. Na een dag op de farm waren al onze sprankels uitgestorven, want het plukken van perziken, verzeker ik je… is een levende hel. Het is overdag 35 graden, er is nagenoeg geen beschutting dus draag je lange kleding en zonnebrandcrème tegen de zon en de ‘vacht’ van de perziken die godsgruwelijk hard jeukt. De dagen beginnen om 6.30 in de ochtend, dat betekent 5.30 opstaan. We doen ons best en proberen met veel dom geouwehoer de dagen wat dragelijk te maken, maar het is ronduit -excuse my French- klotewerk. Na 4 dagen houden we het dan ook voor gezien. Veel gedonder en gezeik, voor weinig resultaat, maar we kunnen erom lachen. Hard ook. Bovendien leren Mirke en ik elkaar goed kennen en ontdekken we dat we allebei graag een campervan zouden willen kopen en daarmee op reis willen gaan. Als ze met me meegaat naar Anglesea voor het festival, wordt het plan gesmeed om dit samen te doen. Het festival is erg tof om mee te maken, we helpen met de opbouw en de entree van het evenement en logeren bij Katja en Noah, die in een caravan met een enorme tuin wonen en waar we een onwijs toffe tijd mee hebben.
Maart.
Fast forward naar Melbourne, anders wordt dit verhaal een epistel en een enorme taak voor zowel de lezer als voor mezelf. Roulien heeft besloten daar te blijven tot haar reis naar Bali en we nemen afscheid van haar. Ondertussen kopen Mirke en ik onze campervan met behulp van onze vriend Geile Gerrie. We rijden erin terug naar Mooroopna om wat geld te verdienen. Het gaat nu toch wel heel hard en we weten dat we daar meteen aan de bak kunnen. Met frisse tegenzin stappen we dan ook in de auto en natuurlijk houden we het daar nog geen twee dagen vol. Compleet klaar met die k*tperziken, maar met een fruitkist vol aan hilarische typetjes en quotes gaan we op pad. Wegwezen, we willen toffe dingen zien. We besluiten via de kust en Sydney omhoog te rijden, daar kamperen we veel langs de weg op gratis campings en genieten we van de mooiste uitzichten, kangoeroes langs onze camper, zien we dolfijnen zwemmen en de hebben prachtigste uitzichten. Dat valt niet te beschrijven, je moet dat gewoon zien. Het voelt zo gezond om in de buurt van de oceaan te zijn en we voelen ons goed. We gaan slapen als het donker is en staan op bij zonsopkomst. Helaas hebben we geen goudmijntje kunnen ontdekken op onze trip en begint de geldkraan ernstig te druppelen. We besluiten in Sydney op zoek te gaan naar werk. We vinden een kamer in een complex in Waterloo, een prima suburb. Het complex heeft een eigen zwembad, gym en sauna, waar we gretig gebruik van maken. Wat maar goed is ook, want Sydney heeft zoveel lekkere eettentjes dat het voor lekkerbekken als Mirke en mij niet te houden is. We spreken af dat we elke dag op pad gaan om iets nieuws te ontdekken. Eén van de prachtige stranden van Sydney, een park, een restaurantje… We zoeken beide werk in de horeca, want dat kunnen we allebei en is overal te vinden. We zijn lui en kijken veel te veel series, maar vinden na een aantal weken allebei werk. Daarnaast word ik aangenomen in de hulpverlening en werk ik als flexer met mensen met een verstandelijke beperking en gedragsproblematiek. Daarover kan ik nu al een heel nieuw blik aan bijzondere ervaringen opentrekken, maar dat laat ik voor nu even achterwege.
April.
Celine woont in een huis in Cambridge street in Newtown, dé hipsterwijk van Sydney en dus koren op mijn molen, waar opeens allemaal kamers vrijkomen. Veerle krijgt een baan in Sydney en kan daar komen wonen. Mirke en ik besluiten er ook naartoe te gaan en zo begint het hoofdstuk van The Cambridge Castle Princesses. De vier Dutchies in een huis. Met de Indiase Anand als huisgenoot. Wat een feest. Voor ons in elk geval, niet altijd voor hem. Afzonderlijk van elkaar vier totaal verschillende typetjes, we lijken de spicegirls wel. We hebben een fantastische tijd. Samen de stad ontdekken, eten, drinken, feesten, vrienden maken. De wijk is briljant, alles wat we nodig hebben (en ook een overdaad aan wat we niet nodig hebben) is om de hoek. Het station is op 10 minuten lopen van huis en de campervan, die inmiddels is omgetoverd tot vervoersbusje/personenauto staat gratis voor de deur geparkeerd. We zijn mobiel, financieel onafhankelijk in een enorme stad, die ons steeds meer eigen wordt. Hoe gaaf is dat?
Mei/Juni/Juli.
Ondanks dat het geraas van de enorme stad me soms verplettert en ik vaak moeite heb met het nare consumeergedrag van de mensen (mezelf niet uitgezonderd), de disconnectie met de natuur en de stress die dat soms best op kan leveren, besluit ik me toch een tijdje te settelen hier. Ik verdien een paar leuke knaken, die ik later op mijn reis weer goed kan gebruiken. Bovendien is het hier nu winter, een goede tijd om veel te werken. Als de zomer komt, is het veel chiller om vrij te zijn. Gelukkig zijn de winters hier zachter dan thuis en is er op vrije dagen, of voor het werk in het restaurant tijd genoeg om de stad te leren kennen. Het is hier zo groot en er zijn zóveel stranden en natuurparken, dat er altijd wel iets nieuws te ontdekken is. Dagtripjes doen we dan ook regelmatig. In de ochtend vertrekken en net op tijd voor werk weer terug. Celine’s tijd zit er halverwege juli helaas op en ze vertrekt weer naar Nederland. Mirke realiseert zich dat ze eigenlijk toch liever op pad zou zijn dan hier blijven en dan ontstaat er bij mij ook een kriebeltje… zal ik meegaan? Het is heel verleidelijk en het liefst doe ik het meteen, maar ik weet tegelijkertijd dat het niet handig is om niet genoeg te sparen en zomaar ergens in te duiken. Want, het vertrouwen dat Klaas en ik in het universum hadden (met natuurlijk een eigenhandig duwtje in de goeie richting) is niet voor niets geweest. De hele maand september zullen we samen op Bali zijn <3
Nu Celine weg is en Mirke haar trip naar het noorden plant, is er een einde gekomen aan een hoofdstuk, zo voelt het althans. Mirke en ik hebben ruim vijf maanden bijna fulltime met elkaar opgetrokken en zijn van bijna vreemden van elkaar naar super close gegaan. We hebben een intens toffe tijd gehad met ziek veel domme lachsalvo’s, onvergetelijke herinneringen en niet te vergeten een gezamenlijke, supercool ingerichte camper! Toch is het wel goed dat we nu beide ons eigen pad even gaan bewandelen. Zoals het er nu voorstaat zie ik haar en onze camper in november weer terug voor een nieuwe roadtrip van vier weken vanuit Cairns. Genoeg om op terug te blikken en vooral om naar vooruit te kijken. Voor diegenen die misschien had gehoopt dat er aan het einde van dit verhaal een conclusie en een einddatum van mijn trip zou volgen; Sorry. Ik ben voorlopig nog niet uitgereisd.
Liefs,
Suus
Voorafgaande aan mijn reis heb ik mezelf en anderen tegen beter weten in beloofd dat ik een blog zou bijhouden. Gelukkig kent iedereen, mezelf incluis, mij goed genoeg niet teleurgesteld te zijn in het feit dat dat nooit zal gebeuren. Dit punt van mijn internationale avontuur lijkt me een goed moment om het een en ander te delen met iedereen die daarin geïnteresseerd is.
Als in april 2014 in een heel korte tijd duidelijk wordt dat zowel mijn relatie als mijn baan zullen eindigen, maak ik zonder daar echt over te hoeven nadenken de beslissing om een tijd naar het buitenland te gaan. Ik heb immers niets te verliezen, dit is mijn uitgelezen kans. Hoe en wat weet ik dan nog niet, maar daarvoor gun ik mezelf te tijd om over na te gaan denken. Ik heb gesprekken met verschillende vrienden en laat me al snel door Carlijne overtuigen om naar Australië te gaan, waar ik haar nog steeds heel dankbaar voor ben. De timing blijkt perfect, want een Working Holiday Visa voor het land kun je aanvragen tot voor je 31e, wat ik december zou worden. Australië is westers, ik kan er met mijn bachelor Social work gewoon aan de slag, de verdiensten zijn er goed en de natuur is spectaculair. Ik wilde er altijd al naartoe, dus boek ik een enkeltje in januari. Een mooi moment om te vertrekken. Na mijn verjaardag en de feestdagen, zodat ik ruim de tijd heb om vrienden en familie nog te zien. Ik heb geen idee wanneer ik terug zal zijn, dus dat is best een beetje gek.
Omdat liefde altijd komt wanneer je er niet op zit te wachten, dient ze zich bij mij uiteraard ook aan, een paar maanden voordat ik vertrek. Ik heb opeens een erg leuke tijd met Klaas, die ik nog ken van de middelbare school, maar die het blijkbaar nodig vond zich te melden op het minst handige moment ooit. Het maakt het vertrek voor mij extra spannend, want nu wil ik eventjes toch niet zo graag meer weg. Gelukkig hebben we er allebei het vertrouwen in dat wat nu goed voelt, het dat ook nog doet als we elkaar ooit, ergens op de aardbol weer zullen zien.
Kort voor mijn vertrek geef ik een afscheidsfeestje dat episch is, ik heb enorm veel fantastische mensen om me heen. Zo fijn!
Met die gedachte stap ik in het vliegtuig, op Schiphol neem ik afscheid van Mama en Jan, Klaas, mijn lieve vrienden Geert, Elianne en Fran en kom op 20 januari na een reis van 26 uur in Melbourne aan. Mijn vriendin Roulien, die ik ook van de middelbare school ken, is toevallig ook op reis in Australië en verblijft daar bij haar vriendin Astrid, die zo ontzettend gastvrij is om mij ook een slaapplek voor de eerste tijd aan te bieden. Het is heet in Melbourne en ik ga er zeker niet over klagen, maar ik moet wel even wennen aan het weer. Samen met een pittige jetlag staan de eerste dagen voornamelijk in het teken van bijkomen en acclimatiseren. Als ik de vermoeidheid overwonnen heb, gaan we op ontdekkingstocht. Het is een fantastische stad. Groot, maar niet overweldigend en veel suburbs waar de sfeer heel laidback is, met toffe koffietentjes, bars en vintagewinkels.
Via Facebook komen Mirke en ik er achter dat we allebei op het zelfde moment in Australië zullen zijn. We kennen elkaar via via, op feestjes gesproken, je kent het wel. We spreken af dat wanneer zij komt, we een drankje zullen gaan doen. Voordat zij er zelf is, koppelt ze ons aan Veerle, die rond dezelfde tijd aankomt en op zoek wil gaan naar een baan voor onbepaalde tijd.
Januari - Februari.
Roulien en ik huren na twee weken een camper om over the Great Ocean Road te toeren. Een route die je in een paar dagen prima kan aandoen, langs de kust van Victoria, richting WA. We hebben er een prachtige tijd en ik ben overdonderd door de fantastische kustlijnen. Na vijf dagen keren we terug en inmiddels is mijn vriendin Celine naar Melbourne gekomen. Zij woont in Sydney voor haar stage en wil ook graag gaan toeren en Veerle blijkt daar ook wel voor te porren. Met hen doe ik gewoon nog een keer de Great Ocean Road en we plakken daar een flink stuk Grampians aan vast. Echt zo ontzettend mooi. We rijden in een paar dagen langs de kust, chillen er op het strand, hiken door de bergen en genieten van het heerlijke weer en de frisse lucht. Tijdens een paardrijtocht ontmoeten we de Nederlandse Katja en haar bijzonder slimme en knappe zoontje Noah. Zij wonen in Angelsea en vertellen me van een benefietfestival dat ze later in het jaar willen gaan organiseren voor de Sunbears op Borneo, geheel op Noah’s initiatief. Ik bied aan om die dag te komen helpen en we wisselen details uit.
Als we terugkeren van onze reis, is Mirke ook in Melbourne aangekomen. Hoewel ik deze trip eigenlijk alleen wilde doen, vind ik het toch wel heel gezellig dat al die meiden er ook zijn, stiekem best prettig om samen de eerste tijd te ervaren. Onze Dutch Girl Enclave is compleet! Roulien en Mirke vatten het plan om naar het noorden van Victoria te gaan om daar wat te gaan verdienen met het plukken van fruit. Ondanks dat ik daar niet veel zin in heb, is het wel aantrekkelijk om met de meiden te gaan doen, het geld vliegt er doorheen, Australie is duur. Bovendien lijkt het me wel een toffe ervaring, dus ik besluit mee te gaan.
Eenmaal in Mooroopna, de uithoek die moet doorgaan voor het backpackers-pluk-paradijs, is een dorre, uitgestorven bende. Het IQ van de gemiddelde bewoner komt niet boven dat van de grauw grijze straatstenen uit en de ‘backpackershostels’ zijn gore barakken waar de plukkers als beesten worden gehuisvest en geexploiteerd voor farmwork. De meeste mensen zitten hier dan ook uit pure noodzaak, veel voor het verdienen van hun tweedejaars-visum, anderen om in korte tijd veel geld te verdienen voor hun familie in hun thuisland. We verblijven er een nacht en zijn er daarna dan ook helemaal klaar mee. Deze gore omgeving trekken we slecht, zeker niet voor alleen ‘ de ervaring’. We hebben nog geen vrucht geplukt, maar vertrekken weer uit het hostel, wat volgens bronnen vroeger een hospice was. Lekker luguber ook.
Tegenover het hostel vinden we een camping waar we voor veel te veel geld in een tot bungalow omgetoverde keet kunnen overnachten. De kettingrokende en achterbakse eigenaresse blijkt ook hosselaar voor plukkers. Ze belooft ons werk en roddelt er ondertussen lekker op los over alles en iedereen. Op het terrein zitten verveelde backpackers met lege blikken in hun ogen voor zich uit te staren. Ze drinken Goon, goedkope zure bocht uit een pak wat door moet gaan voor wijn en draaien shagjes met filters, omdat sigaretten te duur zijn. Onze sprankelende aanwezigheid, gevoed door het naïeve enthousiasme wat we nog hebben voor het werk, valt op tussen de uitgebluste plukkers en al snel maken we contact met een groepje Duitsers en Harry, de enige Brit in het stel. Ook ontmoeten we Gary, een 78 jarige ouwe snoeper met een behoorlijk vulgair vocabulaire, racistische trekken en veel te weinig tanden. De beste man brengt ons naar werk en haalt ons weer op. We dopen hem Geile Gerrie. Hij is de meest onwaarschijnlijke persoon waarmee je een vriendschap zou verwachten, maar er ontstaat een bijzondere band tussen ons. We trekken veel met ze op tijdens en na werk en proberen ons verblijf daarmee wat aangenamer te maken. Na een dag op de farm waren al onze sprankels uitgestorven, want het plukken van perziken, verzeker ik je… is een levende hel. Het is overdag 35 graden, er is nagenoeg geen beschutting dus draag je lange kleding en zonnebrandcrème tegen de zon en de ‘vacht’ van de perziken die godsgruwelijk hard jeukt. De dagen beginnen om 6.30 in de ochtend, dat betekent 5.30 opstaan. We doen ons best en proberen met veel dom geouwehoer de dagen wat dragelijk te maken, maar het is ronduit -excuse my French- klotewerk. Na 4 dagen houden we het dan ook voor gezien. Veel gedonder en gezeik, voor weinig resultaat, maar we kunnen erom lachen. Hard ook. Bovendien leren Mirke en ik elkaar goed kennen en ontdekken we dat we allebei graag een campervan zouden willen kopen en daarmee op reis willen gaan. Als ze met me meegaat naar Anglesea voor het festival, wordt het plan gesmeed om dit samen te doen. Het festival is erg tof om mee te maken, we helpen met de opbouw en de entree van het evenement en logeren bij Katja en Noah, die in een caravan met een enorme tuin wonen en waar we een onwijs toffe tijd mee hebben.
Maart.
Fast forward naar Melbourne, anders wordt dit verhaal een epistel en een enorme taak voor zowel de lezer als voor mezelf. Roulien heeft besloten daar te blijven tot haar reis naar Bali en we nemen afscheid van haar. Ondertussen kopen Mirke en ik onze campervan met behulp van onze vriend Geile Gerrie. We rijden erin terug naar Mooroopna om wat geld te verdienen. Het gaat nu toch wel heel hard en we weten dat we daar meteen aan de bak kunnen. Met frisse tegenzin stappen we dan ook in de auto en natuurlijk houden we het daar nog geen twee dagen vol. Compleet klaar met die k*tperziken, maar met een fruitkist vol aan hilarische typetjes en quotes gaan we op pad. Wegwezen, we willen toffe dingen zien. We besluiten via de kust en Sydney omhoog te rijden, daar kamperen we veel langs de weg op gratis campings en genieten we van de mooiste uitzichten, kangoeroes langs onze camper, zien we dolfijnen zwemmen en de hebben prachtigste uitzichten. Dat valt niet te beschrijven, je moet dat gewoon zien. Het voelt zo gezond om in de buurt van de oceaan te zijn en we voelen ons goed. We gaan slapen als het donker is en staan op bij zonsopkomst. Helaas hebben we geen goudmijntje kunnen ontdekken op onze trip en begint de geldkraan ernstig te druppelen. We besluiten in Sydney op zoek te gaan naar werk. We vinden een kamer in een complex in Waterloo, een prima suburb. Het complex heeft een eigen zwembad, gym en sauna, waar we gretig gebruik van maken. Wat maar goed is ook, want Sydney heeft zoveel lekkere eettentjes dat het voor lekkerbekken als Mirke en mij niet te houden is. We spreken af dat we elke dag op pad gaan om iets nieuws te ontdekken. Eén van de prachtige stranden van Sydney, een park, een restaurantje… We zoeken beide werk in de horeca, want dat kunnen we allebei en is overal te vinden. We zijn lui en kijken veel te veel series, maar vinden na een aantal weken allebei werk. Daarnaast word ik aangenomen in de hulpverlening en werk ik als flexer met mensen met een verstandelijke beperking en gedragsproblematiek. Daarover kan ik nu al een heel nieuw blik aan bijzondere ervaringen opentrekken, maar dat laat ik voor nu even achterwege.
April.
Celine woont in een huis in Cambridge street in Newtown, dé hipsterwijk van Sydney en dus koren op mijn molen, waar opeens allemaal kamers vrijkomen. Veerle krijgt een baan in Sydney en kan daar komen wonen. Mirke en ik besluiten er ook naartoe te gaan en zo begint het hoofdstuk van The Cambridge Castle Princesses. De vier Dutchies in een huis. Met de Indiase Anand als huisgenoot. Wat een feest. Voor ons in elk geval, niet altijd voor hem. Afzonderlijk van elkaar vier totaal verschillende typetjes, we lijken de spicegirls wel. We hebben een fantastische tijd. Samen de stad ontdekken, eten, drinken, feesten, vrienden maken. De wijk is briljant, alles wat we nodig hebben (en ook een overdaad aan wat we niet nodig hebben) is om de hoek. Het station is op 10 minuten lopen van huis en de campervan, die inmiddels is omgetoverd tot vervoersbusje/personenauto staat gratis voor de deur geparkeerd. We zijn mobiel, financieel onafhankelijk in een enorme stad, die ons steeds meer eigen wordt. Hoe gaaf is dat?
Mei/Juni/Juli.
Ondanks dat het geraas van de enorme stad me soms verplettert en ik vaak moeite heb met het nare consumeergedrag van de mensen (mezelf niet uitgezonderd), de disconnectie met de natuur en de stress die dat soms best op kan leveren, besluit ik me toch een tijdje te settelen hier. Ik verdien een paar leuke knaken, die ik later op mijn reis weer goed kan gebruiken. Bovendien is het hier nu winter, een goede tijd om veel te werken. Als de zomer komt, is het veel chiller om vrij te zijn. Gelukkig zijn de winters hier zachter dan thuis en is er op vrije dagen, of voor het werk in het restaurant tijd genoeg om de stad te leren kennen. Het is hier zo groot en er zijn zóveel stranden en natuurparken, dat er altijd wel iets nieuws te ontdekken is. Dagtripjes doen we dan ook regelmatig. In de ochtend vertrekken en net op tijd voor werk weer terug. Celine’s tijd zit er halverwege juli helaas op en ze vertrekt weer naar Nederland. Mirke realiseert zich dat ze eigenlijk toch liever op pad zou zijn dan hier blijven en dan ontstaat er bij mij ook een kriebeltje… zal ik meegaan? Het is heel verleidelijk en het liefst doe ik het meteen, maar ik weet tegelijkertijd dat het niet handig is om niet genoeg te sparen en zomaar ergens in te duiken. Want, het vertrouwen dat Klaas en ik in het universum hadden (met natuurlijk een eigenhandig duwtje in de goeie richting) is niet voor niets geweest. De hele maand september zullen we samen op Bali zijn <3
Nu Celine weg is en Mirke haar trip naar het noorden plant, is er een einde gekomen aan een hoofdstuk, zo voelt het althans. Mirke en ik hebben ruim vijf maanden bijna fulltime met elkaar opgetrokken en zijn van bijna vreemden van elkaar naar super close gegaan. We hebben een intens toffe tijd gehad met ziek veel domme lachsalvo’s, onvergetelijke herinneringen en niet te vergeten een gezamenlijke, supercool ingerichte camper! Toch is het wel goed dat we nu beide ons eigen pad even gaan bewandelen. Zoals het er nu voorstaat zie ik haar en onze camper in november weer terug voor een nieuwe roadtrip van vier weken vanuit Cairns. Genoeg om op terug te blikken en vooral om naar vooruit te kijken. Voor diegenen die misschien had gehoopt dat er aan het einde van dit verhaal een conclusie en een einddatum van mijn trip zou volgen; Sorry. Ik ben voorlopig nog niet uitgereisd.
Liefs,
Suus
-
21 Augustus 2015 - 08:52
Christina:
We houden je natuurlijk op facebook ook in de gaten met al je avonturen, maar dit is ook heel leuk om te lezen. Wat maak jij daar veel mee. Zo mooi! Lekker genieten daar Suus en maak er nog een mooie tijd van!
Groetjes uit Franeker
Christina, Anton, Josien en Jannine -
21 Augustus 2015 - 11:45
Marijke Faber:
Hee Suus,
Leuk om te horen hoe je trip en ervaring in Australië gaat, misschien moeten je ook naar freemantel? gaan waar Laura ook was, ik hoop dat je nog heel veel leuke mensen en dingen gaat meemaken
Een warme groet uit Amsterdam, liefs Marijke XXX
Ps mijn nieuwe album is uit en te vinden op spotify, Deezer, amazone, Googleplay en ITunes onder de naam Farah Day Transformation heb al goede review mogen ontvangen;-) nu bezig met tour, als je tijd hebt om te luisteren laat me weten wat je ervan vind!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley