Australië, deel twee

April 2016

De laatste keer dat ik een verslag schreef was toen ik zeven maanden op weg was in mijn reis. Inmiddels ben ik op een langzame terugweg waarin veel, heel veel treintijd zit. Eindelijk geen excuus meer om het schrijven van de rest van het verhaal voor me uit te schuiven. Er is zoveel te vertellen over een avontuur dat uiteindelijk 15 maanden zou gaan duren. Ik probeer een beknopte versie te maken zonder al teveel details, die bespreek ik namelijk graag met jullie in levende lijve als ik zeer binnenkort (!!) terug ben op Nederlandse bodem.

September 2015

Mijn laatste verhaal schrijf ik in augustus 2015. Ik sta dan op het punt naar Bali te gaan met Klaas. Ondanks dat ik zijn ouders pas één keer eerder heb ontmoet, nodigen ze me superlief uit om met het gezin vakantie te vieren. Best spannend om elkaar na zeven maanden weer in levende lijve te zien en dan meteen 24/7 samen te zijn. Maar meteen voelt het heel vertrouwd. Na twee heel gezellige weken gaat de familie weer terug naar Nederland en hebben wij nog ruim twee weken samen om keihard te chillen en het eiland te ontdekken. Bali is heerlijk. Alles wat je van een tropisch eiland verwacht. Surf, strand, prachtige jungle, rijke cultuur en historie. Helaas ook nog steeds veel armoede en we zien dat met lede ogen aan. Ethische dilemma's dienen zich aan als een kind om geld komt bedelen, ik vraag me altijd af of geven ook wel echt het beste is wat je kunt doen...
Tijdens een avondwandeling komen we bij een voorstelling terecht van kinderen uit een kansarm milieu. Goed om
te zien dat er anderzijds zulke initiatieven zijn. Ze maken een traditioneel Indonesische dans en nodigen mensen uit het publiek uit om één voor één mee te dansen. Uiteraard pak ik die minute of fame en doe fanatiek mee. Als de meeste mensen weg zijn, ontstaat er nog even een klein mini-optredentje van een ventje dat supergoed kan zingen. Een wat oudere jongen speelt gitaar. Zo inspirerend om die gasten hun talenten te zien ontwikkelen en ik krijg er, ondanks de tropische temperatuur, kippenvel van. Weemoedig denk ik even terug aan mijn ervaringen in Namibië en ik krijg meteen inspiratie om weer ontwikkelingswerk te gaan doen. Iets betekenisvols. Ik maak een denkbeeldige notitie in mijn 'bucketlist' want ik wil altijd van alles.

Ondertussen heb ik al besloten dat ik mijn jaar in Australië hoe dan ook wil afmaken. Ik heb het er zo naar mijn zin. Bovendien kan er goed knaken verdienen om erna te gaan reizen. Klaas en ik smeden het plan om dat samen te doen. In januari 2016 zal dat gebeuren. 'Slechts' vier maandjes nog zonder elkaar. Aanvankelijk willen we Australië gaan bereizen, maar gaandeweg realiseren we ons dat het veel geld en moeite met visums gaat kosten. We kunnen dan beter een voor ons beide onbekend gebied gaan verkennen. Zo onstaat het plan om elkaar te vinden op de Filipijnen, door te reizen naar Japan en dan met the Trans Siberia Railway via China en Mongolië met de trein naar Rusland te gaan.

Oktober, November & December

In de vier maanden die ik nog over heb in Australië, maak ik afwisselend volgestampte werkweken en toffe trips. In oktober pak ik zoveel werk als ik kan, in november maken Mirke en ik een epische roadtrip.

Die begint met haar terugkomst voor Halloween naar Sydney. Ik pik haar op van het vliegveld met werk-vriendinnetjes Wyna en Fiona. Een superfijn weerzien. Veerle heeft haar intrek in de enorme anti-kraak mansion in Bondi genomen. Ze deelt het paleis (en met 'paleis' overdrijf ik niet. Het huis heeft iets van twee woonkamers, vijf slaapkamers, een wijnkelder, vier badkamers, drie balkons en twee tuinen. Allemaal vergane glorie, maar onwijs gaaf) met vijf Aussie huisgenoten, die wel weten hoe je een goed feest bouwt. Ook onze inmiddels vergaarde vriendenclub dat bestaat uit medereizigers, collega's, huisgenoten en de eigenzinnige Nederlandse Willem, die zijn intrek in plaats van Mirke in Cambrige Castle heeft genomen. Hij reist over de wereld met zijn Pancake Adventures ( http://pancakeadventures.com supertof verhaal, kijk zeker op de site!) Met hem deel ik een auto, een gemeenschappelijk chaotisme, gebrek aan organisatietalent en veel zelfspot over deze overeenkomsten. Heel gezellig. Hij hoort inmiddels ook bij 'onze' Dutchies. Met ruim 100 man breken we the mansion af en met de kater nog in de benen vliegen we na het weekend samen naar Brisbane. Daar word ik herenigd met onze campervan, waar Mirke haar eigen avontuur mee heeft beleefd in de afgelopen maanden.

Mirke project-managet ons met een strakke planning langs de volledige oostkust van het continent. In Brissy maak ik kennis met Mirke's vriendinnen Marin en Charlotte, met wie we ontzettend lekker dineren bij Pony. Het is het dependance van het restaurant in Sydney waar wij werken. We logeren een nacht bij Charlotte en rijden erna we in ruim drie weken naar Cape Tribulation in far North Queensland en weer terug naar Sydney. Vier dikke billen en twee grote bekken voorin een hippiebusje. Gegarandeerd good times. De kustlijn geeft ons de mooiste uitzichten.
We reizen zo low budget mogelijk, waardoor we soms te dure trips moeten skippen van onze wishlist, maar de natuur is toch waar we het voor doen en die is spectaculair. Het voelt zo goed om lekker buiten te zijn. We slapen afwisselend op gratis parkeerplekken, waar we toch best vaak gratis sanitaire voorzieningen vinden,
maar een keertje met je pleerolletje het bos in zijn we ook allang aan gewend. Af en toe parkeren we de bus bij een hostel of een camping, voor een warme douche en wat relaxte faciliteiten. Op weg ontmoeten we natuurlijk andere reizigers, met sommigen is er een leuke klik en houden we contact. Regelmatig zitten we tussen de jonge backpackers die nog elke avond hard willen zuipen om te connecten met hun medereizigers of 'for the sick stories'. Deze moekes houden het (deze trip althans) meestal voor 23.00 uur voor gezien. Er moeten zoveel kilometers gemaakt worden... bovendien is de rek nog uit onze levers van het Halloweenfeest en moeten we alweer krachten sparen voor begin december, want dan gaan we met een hele groep naar Subsonic festival.

Toch ontstaan er ook minder voor de hand liggende ontmoetingen. Zo lopen we twee oudere Australische mannen met bijbehorende bolle buiken tegen het (goddank spreekwoordelijke) lijf als we een strandwandeling maken op Hidden Beach bij Airlie. Ze staan er half in het water en aanvankelijk denken we dat ze staan te vissen, maar het blijkt dat ze verse oesters van de rotsen aan het hakken zijn. Ze leren ons hoe en we krijgen de superverse zeevruchten zo te eten. De echtgenote van een van hen komt aanlopen met een hele pot die ze verderop heeft gehakt. Na een fotosessie krijgen we een zak mee en eten wij die avond Oysters Kilpatrick, bereid op een campingkookplaatje.

Op onze weg naar het noorden zien we het landschap veranderen. Ongelofelijk dat dit allemaal één land is. De meest noordelijke bestemming, Cape Tribulation, is full-on jungle. Met slangen, krokodillen, gigántische spinnen en nog allerlei beestjes waar ik het bestaan echt niet eerder van wist. We wandelen een bar binnen die we niet goed kunnen bestempelen. Het is een beetje een combinatie van een Amerikaans-Australisch grand café, inclusief de in kaki getinte kleding gehulde, hoeddragende über-Aussie "G'day mate, How're goin'?" roepende locals en een backpackersoord. Inclusiéf verveeld kijkende, shag rokende en goon drinkende backpackers. Daar heb je ze weer. Op zich een plek met veel potentie, vooral met de huisjes en het zwembad met gigantische tropische planten en bomen eromheen. Het is alleen laagseizoen, dus vrij rustig. De eigenaar marcheert echter als een soort dictator rond. De man heeft duidelijk een ego-probleem en heeft niet bepaald de sociale skills om het krijgen van het eenzijdige respect wat hij klaarblijkelijk nogal hoog in het vaandel heeft staan, op een gezellige manier af te dwingen.

Jake, een Brit die er zijn 88 days aan het doen is voor zijn tweede jaarvisum, weet hem met zijn Britse droogheid goed te bespelen. Hij wil graag met ons kletsen en in principe zou dat ook gewoon moeten kunnen omdat er geen zak te doen is. Dictator is helaas watching. Jake speelt het spelletje mee en loopt rondjes door de zaak met een heel serieus gezicht druk om zich heen te kijken. Wij hobbelen wat achter hem aan op zijn verzoek om het te laten lijken alsof hij heel hard bezig is met zijn werk. We besluiten deze droogkloot na zijn shift maar weer op te zoeken, dit wordt een beetje awkward. De dagen erna spreken we een paar keer met hem af, hij neemt ons mee naar een paar heel mooie plekjes, waaronder een rots waar vanaf we over de plek kijken waar de jungle recht op het strand uitkomt. Een paar van de Italiaanse hippies die we eerder ook bij de bar ontmoetten, gaan met ons mee. Jake blijkt muzikant te zijn en neemt zijn gitaar mee naar Emmogen creek waar we een dagje hangen, muziek maken en een waterslang zien zwemmen.

Gedoopt tot het hoogtepunt van onze reis so far, moeten we helaas Cape Trib verlaten om nog tijd over de houden voor onze andere avonturen.

Op onze weg terug naar het zuiden spreken we nog af met Charlotte en haar Australische vriend Paul, de net in Oz aangekomen Marieke (die heel gezellig later ook naar Sydney komt, in the Mansion gaat wonen, bij Pony gaat werken en dus een zeer welkome aanwinst is bij de crew) op Surfers Paradise. Het weekend besteden we in Byron Bay. Veerle vliegt over en we camperen een weekendje met zijn allen. Er ontstaat toch nog een per ongeluk dronken avondje in een bar tussen de tieners, want onze timing is weer eens perfect; de Schoolies, middelbare school graduates die net hun examens hebben afgerond, zijn ook massaal hier naartoe getrokken. Schattig hoe we die avond aan de lopende band te horen krijgen: "31?! You?! Nooo way! You don't look THAT OLD at all!" Thanks, I guess...

Als we weer terugkomen in Sydney, werken we een weekje hard. Daarna is het tijd voor Subsonic. Onze grote vriend Lewis (Celine's Aussie vriend) en zijn aanhang, de Dutchies en ook Fleur (inmiddels vriendin/Pony collega) en haar Aussie vriend Dane gaan, met hun vrienden. Al met al een flinke club mensen. Een weekend lang verkeren we in een soort sprookjeswereld, wat echt een superfijne tijd is.

December & Januari

Na het Subsonic-avontuur richt ik me voornamelijk op zoveel mogelijk uren maken en sparen, want ik heb dan nog zes weken voordat mijn visum afloopt en Australië moet verlaten. Ondertussen maak ik nog een kampeertrip met Marieke en Lewis en de mannen, en met de meiden en vrienden van Veerle een weekendtripje Blue Mountains. Helaas is dat mijn laatste toer met de bus, waarna ik aan Veer mijn deel verkoop. Ik kan niet geloven dat er dan al bijna een heel jaar voorbij is. Ik vier mijn verjaardag voor het eerst op 18 december in de zomer met een BBQ op Bondi beach. NYE is ook weer een dolle boel in the Mansion, waar ik mijn laatste week logeer. De laatste dag komt steeds dichterbij. Ook de kleine auto gaat in de verkoop en de huur van mijn kamer is opgezegd. Een onwijs dubbel gevoel, want ik laat zoveel leuke nieuwe mensen en een geweldige tijd achter me. Met enige weemoed neem ik zo langzamerhand afscheid van iedereen. Toch staat die epische trip met Klaas me te wachten, waar ik steeds meer zin in krijg!

Na van iedereen afscheid genomen te hebben vertrek ik op 19 januari om 4 uur 's ochtends alleen naar het vliegveld. Uiteraard vanwege het tijdstip gaat er niemand met me mee, maar ik vind de symboliek wel mooi. Ik kwam alleen en ik sluit het alleen weer af. Met daartussen een jaar stampvol ervaringen, vriendschappen, avonturen, een hoop nieuwe zelfkennis en herinneringen voor het leven. ❤️